Λίγη Ιστορία

Είμαι πολύ φειδωλός στις απόψεις μου για την «Ιστορία». Από ποιους γράφεται, από ποιους διαβάζεται και από ποιους, εν τέλει, χρησιμοποιείται και για ποιους λόγους. Ο θόρυβος που γίνεται κάθε φορά που οι υλακές κάποιου αιρετικού, από οποιονδήποτε χώρο, που παρεκκλίνει από την επίσημη γραμμή της ιστορικής μας μακαριότητας, της καθαρότητας του έθνους μας και γενικά της άποψης που το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων έχουμε μάθει να γνωρίζουμε ως εθνικό παρελθόν, είναι τεράστιος. Όχι πως αυτοί οι αιρετικοί έχουν δίκιο. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για τυχάρπαστους αριστεριστές (όχι κατ’ ανάγκη αριστερούς) που η μοναδική τους επιδίωξη είναι να προκαλέσουν για ν’ ακουστεί το έτσι κι αλλιώς ασήμαντο όνομά τους. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και αρκετοί επιστήμονες (ιστορικοί, φιλόσοφοι και όχι μόνο) και άνθρωποι ψαγμένοι, που γνωρίζουν αρκετά καλά την Ιστορία αυτού του τόπου που δεν είναι η Ιστορία ενός λαού, ενός έθνους. Είναι η Ιστορία περισσοτέρων. Ως τόπος, έχει δει να περνάνε από πάνω του αρκετοί. Άλλοι από αυτούς εγκαταστάθηκαν εδώ και άλλοι απλά έκαναν τη βόλτα τους και έφυγαν. Όμως ποιος μπορεί να πεί ότι είναι απευθείας απόγονος των αρχαίων Αθηναίων, ή ακόμα καλύτερα ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η μακρινή του καταγωγή χάνεται στους ήρωες των Ομηρικών Επών; Κανείς;
Λάθος. Χάσατε. ΠΟΛΛΟΙ. Άλλοτε υποκινούμενοι από βλακεία κι άλλοτε από πιο ρεαλιστικά και επικερδή κίνητρα. Αρκετοί περισσότεροι αναγάγουν την καταγωγή τους σε ήρωες του 1821. Όμως γνωρίζουν ποιοι ήταν αυτοί οι ήρωες και τι έκαναν; Σπανίως έως ποτέ. Κορδώνονται δε, λες και αυτοί οι άνθρωποι ήταν τίποτα ευγενείς και κυκλοφορούσαν με φράκο. Άντε τώρα να τους πεις ότι ήταν μια χούφτα ξυπόλητοι, νηστικοί και άπλυτοι που επαναστάτησαν γιατί άλλοι φωτισμένοι ή «φωτισμένοι» άνθρωποι τους έβαλαν νέφτι στον κώλο. Γιατί αυτό ακριβώς έγινε όσο και αν πολλοί το παίρνουν αλλιώς. Ένας απ’ αυτούς τους φωτισμένους ήταν και ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος. Δεν ήταν και από τα καλύτερα παιδιά ούτε για την εποχή του, ούτε και σήμερα θα έπαιρνε βραβείο ηθικής για τη συμπεριφορά του. Μάλλον θα τον είχαν βγάλει παράρτημα τα κανάλια και οι εφημερίδες αν καμιά κρυφή κάμερα τρύπωνε στην κρεβατοκάμαρα του. Πόσο μάλλον αν έπεφτε στα πλοκάμια του Μάκη. Αυτός λοιπόν ο τύπος υποκινούμενος από διάφορα κίνητρα, όχι πάντα πατριωτικά, ξεκίνησε κατά πολλούς την επανάσταση στην Πελοπόννησο. Τώρα βέβαια λατρεύεται σαν άγιος, δεδομένης της θυσίας του και από μια μεριά καλώς, αλλά τότε δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θα ήταν ευτυχείς αν τον κρέμαγαν ανάποδα και τον άφηναν να τον φάνε τα σκυλιά. Βλέπετε ούτε με την τότε άρχουσα τάξη τα πήγαινε καλά, αλλά και οι κυρίες με τις οποίες είχε καλές σχέσεις ήταν αρκετές και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργούνται ζήλειες. Ο άνθρωπος όμως αυτός υπήρξε συνεπής στις όποιες αρχές του και κυρίως στη θέληση του να ζεί ανεξάρτητος, ελεύθερος και να διαφεντεύει μόνος του τον εαυτό του. Παράλληλα, θέλησε και για τους άλλους τα ίδια και για το λόγο αυτό παρακίνησε έναν ολόκληρο τόπο να επαναστατήσει κυρίως εναντίον της ίδιας του της καθημερινότητας. Για να το κατανοήσουμε καλύτερα αυτό, σκεφτείτε τι θα γινόταν αν βρισκόταν κάποιος σήμερα και έπειθε τους σύγχρονους ραγιάδες να ξεσηκωθούν εναντίον του σουλτανάτου των Τραπεζών που με όμορφο και καλαίσθητο τρόπο είναι αλήθεια, καταπιέζουν και εκφοβίζουν τον σύγχρονο Έλληνα.