Wednesday, February 25, 2009

Υπόθεση

Απαίτησαν να δούν τον Κάτω Κόσμο και να επιστρέψουν νικητές από τον Άδη,
Επαναλαμβάνωντας τον Ηρακλή, τον Οδυσσέα και τον Ορφέα, μιμούμενοι τον αναστάντα Ιησού,
Απαίτησαν να φτάσουν τον Ήλιο με τα φτερά που κατασκεύασε ο Δαίδαλος,
Απαίτησαν να σηκώσουν την ασήκωτη ασπίδα του Αχιλλέα και να φορέσουν την ολόλαμπρη πανοπλία που του δώρισε ο Ήφαιστος,
Απαίτησαν να αναστήσουν τα λόγια του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη,
Απαίτησαν να ξαναφτιάξουν τον Παρθενώνα και να ξαναγεννήσουν τον Περικλή,
Απαίτησαν να πολεμήσουν στο πλευρό του Αλέξανδρου του Μακεδόνα,
Απαίτησαν να ζήσουν στην Αλεξάνδρεια του Πτολεμαίου και να γνωρίσουν την Αντιόχεια,
Απαίτησαν να φτάσουν στα βάθη της Ασίας και να κατακτήσουν πόλεις και θάλασσες,
Ποιοί;
Τα παιδιά του Εφιάλτη και του Πλούτωνα,
Οι γιοί του Σίσυφου, οι βάρβαροι λάτρεις της αμορφωσιάς, οι πλούσιοι δούλοι των ταπεινών απολαύσεων,
Οι δημοκράτες των αντιδιαλεκτικών μεθόδων,
Οι αγύρτες και οι απολίτιστοι, οι Βάνδαλοι ληστές της Ρώμης.
Τολμήσαν δε να αντιπαραβάλλουν το δραματικό παρόν τους με το λαμπρόν παρελθόν του τόπου που τους γέννησε,
Οι άφρονες απόκληροι της Ευρώπης, που δεν αντέχουν το φως της γνώσης και της μάθησης.
Μόνο τους "αρχαίους ημών προγόνους" αναφέρουν όταν τα ελαττώματά τους θέλουν να δικαιολογήσουν,
Υπόθεση αρκετά σημαντική για την ασήμαντη ζωή τους και την ανόητη φύση τους.

Wednesday, January 28, 2009

Πολιτική και Πολιτισμός

Η πολιτική και ο πολιτισμός στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία τείνουν να γίνουν έννοιες αντίθετες. Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές αποτελούν οι εικόνες από τα δελτία ειδήσεων που κατά καιρούς παρακολουθώ. Συνήθως, ο δημοσιογράφος που εκφωνεί το δελτίο, καλεί δύο στελέχη ένα από το ΠΑΣΟΚ και ένα από τη ΝΔ. Οι δύο λοιπόν αυτοί κατά τα άλλα συμπαθέστατοι άνθρωποι ξεκινούν με αβρότητα τη συζήτηση. Όσο περνάει η ώρα όμως αρχίζουν και ξεστομίζουν όλο και πιο βαριές κουβέντες ο ένας προς τον άλλο και τελικά μιλούν και οι δύο ταυτόχρονα και ο δημοσιογράφος εν είδη θηριοδαμαστή "προσπαθεί" να επιβάλλει την τάξη. Ακόμα και στελέχη που θεωρητικά προέρχονται από την τέχνη και τον πολιτισμό και ίσως μερικοί από αυτούς να εκπροσωπούσαν επάξια τις δύο αυτές αξίες, στην αρένα του δελτίου ειδήσεων γίνονται αγνώριστοι. Δε μπορούν να συζητήσουν, δε μπορούν να εκφέρουν ποιοτικό λόγο και ανταγωνίζονται μέχρι τελικής πτώσεως το συνομιλητή τους στο ποιός θα φωνάξει περισσότερο. Η δίχως επιχειρήματα "συζήτηση", οι φωνασκίες και η έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στο συνομιλητή είναι σχεδόν πάντα χαρακτηριστικά της παρουσίας των στελεχών που προσκαλούνται για να μιλήσουν για κάποιο θέμα της επικαιρότητας. Είναι φανερό ότι η έλλειψη ψυχραιμίας και η άγνοια σε βάθος του θέματος που επιχειρείται να σχολιαστεί, επιφέρουν έναν εκνευρισμό που σε συνδυασμό με την ειρωνική διάθεση που έχει ο συντονιστής δημοσιογράφος δημιουργούν τέτοια απαξίωση των στελεχών των κομμάτων, που ενίοτε προσομοιάζουν με κοκκόρια σε κοκκορομαχία που τα βάζουν να μονομαχήσουν μέχρι θανάτου. Αυτή την εντύπωση τουλάχιστον δημιουργούν σε μένα. Τι σχέση έχει η παραπάνω περιγραφή με το πολιτιστικό επίπεδο που λένε ότι έχουν οι πολιτικοί δεν το γνωρίζω. Αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι εκείνοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και για να μην τους βάλουμε όλους σε ένα σακούλι, υπάρχουν πολιτικοί που σπάνια καλούνται, οι οποίοι διδάσκουν και ήθος και πολιτισμό αλλά και ρητορική τέχνη. Πόσοι είναι αυτοί; ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ. Ποίοι είναι αυτοί; Εύκολο να τους βρεί κανείς. Εκείνοι που δεν επενδύουν στην τηλεοπτική τους εικόνα και δεν έχουν καμία πρόθεση να εμφανίσουν στοιχεία της προσωπικότητας τους προς άγραν ψήφων και αναγνωρισιμότητας. Ελπίζω και εύχομαι για τον εαυτό μου να μην καταντήσω έτσι ποτέ.

Friday, January 23, 2009

Ο τρελλός

Κι όταν κοίταξε τον καθρέπτη
είδε το είδωλο της παιδικής ανεμελιάς στο γυαλί
καθαρό από κάθε σκιά
από κάθε σκοτεινή κι ανόητη πράξη
που του έφερε ανείπωτες συμφορές και πίκρες.
Η πόλη που ζούσε εμφανίστηκε στον καθρέπτη
πλαισιώνοντας την αρχική κενότητα του λευκού που κυριαρχούσε
σε τοίχους και πράγματα.
Τα πρόσωπα που αδίκησε και μίσησε έφτασαν με το πλοίο της φαντασίας
στο εκρηκτικό τοπίο της ανοιξιάτικης ημέρας που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο.
Στρατευμένος στην αισχρή πραγματικότητα από άστοχες επιλογές
προδομένος από το θεϊκό Έρωτα και την απόλαυση που εκείνος του έταξε
είδε το πρόσωπο του να λάμπει
και εύχαρις ως ήταν γέλασε τρανταχτά.
Ψύχωση, ήταν η διάγνωση.

Είσαι σοβαρή;

Ποιά είναι η διαφορά μεταξύ των δύο δεν μπορεί να κανένας να το πεί. Δεν υφίσταται κανένας ο οποίος να μπορεί να ισχυριστεί ότι μπορεί να διακρίνει τα σαφή όρια των εννοιών του τίτλου. Η λεπτή γραμμή που βρίσκεται μεταξύ τους είναι σαν τη γραμμή της ακτής και του νερού. Εύκολα περνάς από τη μία στην άλλη χωρίς να το καταλάβεις καθόλου. Παράλληλα, όταν μπείς στη θάλασσα βρέχεσαι κιόλας. Το ίδιο συμβαίνει όταν θέλεις να επιδεικνύεσαι ως σοβαρός αλλά ουσιαστικά δεν έχεις κάτι να πείς. Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι πότε κάποιος έχει κάτι να πεί, δηλαδή να παραμένει σοβαρός και να μη βρέχεται στη θάλασσα της σοβαροφάνειας. Δύσκολο ως ακατόρθωτο θα έλεγα. 'Ομως έχω την απάντηση σε μια ερώτηση που φαινομενικά είναι άσχετη, αλλά είναι συναφής τελικά με τις δύο έννοιες. Πως μπορείς να επικοινωνήσεις με τους άλλους; Όπου άλλοι είναι το σύνολο του περιβάλλοντος καθενός από εμάς. Η απάντηση είναι: με κάθε δυνατό τρόπο. Έστω κι αν παλεύεις να παραμείνεις στη λεπτή γραμμή της σοβαρότητας και της σοβαροφάνειας και να ισορροπήσεις πάνω της. Τελικά αυτό που κανείς κερδίζει με το να βρίσκεται και στις δύο πλευρές, είναι η δυνατότητα να λοιδωρεί τη ζωή και να επιτρέπει στον εαυτό του να έρχεται κοντά στους άλλους ανθρώπους αγνοόντας κάθε είδους κοινωνικούς κανόνες που στόχο έχουν τις περισσότερες φορές να εξαλλείψουν την επικοινωνία προς όφελος μιας άκαρπης επιπεδοποίησης. Δεν έχω πραγματικά καμία πρόθεση να πάρει κανένας στα σοβαρά αυτά που γράφω, έχω όμως την απαίτηση από τον εαυτό μου να κάνω αυτό που μου αρέσει, μη θίγοντας βασικά δικαιώματα των άλλων ανθρώπων. Κι εδώ κάνω αυτό που μου αρέσει. Έχω χώρο να γράψω ότι θέλω και να μη λογαριάζω σε ποιά πλευρά είμαι. Το που θέλει ο καθένας να είναι είναι δικό του μέλημα και παράλληλα κρίνεται από εκείνους που θα ασχοληθούν μαζί του, αν ασχοληθούν κιόλας. Αφορμή για να τα γράψω αυτά είναι μια ανάμνηση από τα πρώτα μετεφηβικά μου χρόνια όταν είχα πεί για κάποιον "δεν είσαι σοβαρός" και φυσικά το μετάνιωσα. Χαίρετε.