Sunday, January 3, 2010

Μουσείο Ακρόπολης

Είναι να μην το αποφασίσουμε. Γιατί αν πάρουμε την απόφαση, τότε είναι σίγουρο πως θα πετύχουμε και μάλιστα θα μεγαλουργήσουμε. Η αρχική ιδέα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η μετέπειτα σύλληψη του όλου εγχειρήματος από τη Μελίνα Μερκούρη, δύο από τις κορυφαίες μορφές της σύγχρονης ιστορίας μας, έγινε πράξη μόλις το 2009. Κάλλιο αργά παρά ποτέ βέβαια. Σήμερα, κατάφερα και επισκέφτηκα το εκπληκτικό αυτό αρχιτεκτονικό και πολιτιστικό χώρο με το ανεπανάληπτο φώς να τον λούζει από παντού και την εικόνα του ιερού βράχου να στέκει απέναντι και να αποδίδει μια αίσθηση μαγείας και κατάνυξης σ' αυτούς που είναι μυημένοι στο τοπίο αλλά και σ' αυτούς που δεν είναι ακόμα. Μέσα στο μουσείο οι Έλληνες, οι ίδιοι εκείνοι που βρίζονται στους δρόμους, που είναι πρωταθλητές σε κάθε κοινωνική ανηθικότητα και παρανομούν απέναντι στην ίδια τους τη ζωή, λες και τους άγγιξε ένα μαγικό ραβδί και με σχεδόν απόλυτη σεμνότητα και σεβασμό στο χώρο, παρατηρούσαν και αφήνονταν να μαγευτούν από τα δημιουργήματα εκείνων των ανθρώπων των οποίων ο πολιτισμός αποτέλει για μας το πιο πολύτιμο αντικείμενο του παρελθόντος. Η σημειολογία του χώρου και ο τρόπος που αυτή είναι δοσμένη από τις αρχιτεκτονικές και χωροθετικές χαράξεις είναι τόσο σαφής και εύληπτη που είναι αδύνατο να την παραβλέψει κανείς και σε ωθεί να κατανοήσεις πως κάτι συμβαίνει στο χώρο αυτό. Οι "ξένοι" έχοντας υποβληθεί στο περιβάλλον και την αίσθηση που αυτό αποπνέει σηματοδοτούν τη σημαντικότητα και τη σημασία τόσο της Ακροπόλεως όσο και του μουσείου και παρακολουθούν την περιήγηση σα χαμένοι προσπαθώντας να κατανοήσουν τη μαγεία, την πνευματικότητα και την ιερότητα που είναι διάχυτη παντού. Η φτώχια στην οποία έχουμε υποβάλλει τη γλώσσα μας δεν επιτρέπει να δώσουμε αυτό που η ψυχή μας επιθυμεί στο λόγο για να περιγράψουμε όλα αυτά που ο χώρος αυτός μας αφήνει να αισθανθούμε. Έτσι αντί ν' ακούσεις τα επίθετα που πραγματικά χαρακτηρίζουν τα δημιουργήματα που στέκονται απέναντι από τους επισκέπτες, ακούς μόνο "φοβερό", "τρομερό", κλπ., και χάνεται ένα μέρος του συνολικού υπέροχου διάκοσμου και του κάλους των εκθεμάτων. Θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι πολύ συχνά στο χώρο αυτό και θεωρώ πως θα το κάνω. Προτρέπω δε όλους όσους δεν έχουν επισκεφτεί το νέο Μουσείο της Ακρόπολης να το κάνουν. Θα νιώσουν μαγεμένοι, θα νιώσουν σαν να είναι καλύτεροι άνθρωποι και γενικά θα κατανοήσουν μέχρι ενός βαθμού τι μπορούμε να δώσουμε σε άλλους λαούς και τι είμαστε ικανοί να πράξουμε όταν το θελήσουμε. Είμαι περήφανος που η χώρα μας διαθέτει αυτόν τον πλούτο, αυτήν την υπέροχη κληρονομιά, είμαι περήφανος και συνάμα αισθάνομαι πως πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι, όχι ανάλογο γιατί δεν είναι εφικτό, αλλά παρόμοιο για να δείξουμε στους κατοίκους αυτού του τόπου μετά από πολλά χρόνια πως η ευλογία που μας έδωσε η φύση για να έχουμε αυτό το θείο φώς να μας ζεσταίνει δεν πήγε χαμένη.