Πολλοί εν δυνάμει συγγραφείς (και ψώνια πολλές φορές ) κατά καιρούς δημοσιεύουν ή έστω προσπαθούν να δημοσιεύσουν, τα κείμενα τους που καμία τύχη δεν έχουν να αναγνωστούν από αναγνώστες που επιεικώς σέβονται τον εαυτό τους. Στην περίπτωση αυτή απαιτούν να διαφημιστούν, όπως ένας φίλος συγγραφέας μου έχει εξηγήσει, γιατί θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσουν τη δυνατότητα να γίνουν γνωστοί. Δεν το κρύβω, πως στο παρελθόν σκάλιζα τους πάγκους και τα ράφια των βιβλιοπωλείων για να ανακαλύψω καινούργια ταλέντα και συγγραφείς που να μου λένε κάτι, που τέλος πάντων να με αγγίζουν. Κάποιες φορές, συνέβει. Όμως τα περισσότερα βιβλία που αγόρασα όχι μόνο δε μου έλεγαν τίποτα αλλά μου ανέβασαν το αίμα στο κεφάλι διαβάζοντας τις πρώτες κιόλας σελίδες. Από την άλλη πλευρά, αρκετές φορές μου έτυχε και το αντίστροφο. Δηλαδή, αγοράζοντας βιβλία αναγνωρισμένων και φτασμένων συγγραφέων, δεν κατανόησα ούτε την ανάγκη της συγγραφής ούτε την ζέση των εκδοτικών οίκων για την διαφημιστική υπερβολή. Από διαφήμιση την πάτησα λοιπόν με ένα βιβλίο πρόσφατα. Από διαφήμιση και από καλοσύνη. Γιατί μόνο έτσι εξήγησα στον εαυτό μου το γεγονός ότι κατάφερα και το διάβασα ολόκληρο το έργο τέχνης του Πέτρου Τατσόπουλου «Η καλοσύνη των ξένων». Αναμφισβήτητα, ο Πέτρος Τατσόπουλος, είναι ένας από τους πλέον διαβασμένους συγγραφείς και ένας τύπος, κατά τη γνώμη μου, πολύ ωραίος. Όμως, αυτό δεν του δίνει και το δικαίωμα να γράφει ότι γουστάρει, όπως γουστάρει, αρκεί να του φέρει λίγα μετρητά παραπάνω. Άλλο λόγο για τη συγγραφή του βιβλίου αυτού δε βλέπω να υφίσταται. Ρε Τατσόπουλε, δε μιλάω για σεβασμούς στο έργο σου και τέτοιες χαζομάρες (ας μην πω μαλακίες και με κακοχαρακτηρίσετε), αν θέλεις να μας πείς την ιστορία σου να τη διαβάσουμε με μεγάλη ευχαρίστηση και με πολύ προσοχή. Δεν χρειαζόταν αυτό το άχρηστο ρεαλιστικό, υποτίθεται, περιτύλιγμα για να μας αποπροσανατολίσεις και να μας σερβίρεις ότι δεν σε άγγιξε στην ψυχούλα σου το γεγονός ότι ήσουν υιοθετημένος. Γιατί, δε νομίζω ότι υπάρχει κανένα παιδί (και είμαι απόλυτος σ’ αυτό) που να μην ταράζεται, όταν στην ευαίσθητη και ευάλωτη ηλικία της εφηβείας, μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένο και ότι το μόνο που το ενδιαφέρει είναι απλά να βρεί τους φυσικούς του γονείς. Πόσο μάλλον όταν ανακαλύπτει την κατάσταση που εσύ βίωσες. Εγώ πραγματικά θα ήθελα να διαβάσω την ιστορία σου από την άλλη πλευρά. Εκείνη που μας έκρυψες και εκείνη που έχει να κάνει με σένα και όχι με την καλοσύνη των άλλων, που τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από τη συμπεριφορά τους απέναντι στο ματαιόδοξο εαυτό τους.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Μου δίνετε την εντύπωση,αγαπητέ μου,ότι διαβάσατε το βιβλίο "ερμητικά κλειστός". Εγώ βρήκα πολύ συναίσθημα στο βιβλίο,απλώς δεν ήταν δοσμένο με το συνήθη λυπητερό τρόπο. Ξέρετε, συμβαίνει πολλές φορές ο βαθιά πληγωμένος άνθρωπος να είναι πολύ σκληρός με τον εαυτό του. Αυτό έκανε ο Τατσόπουλος,αυτό τον άνθρωπο έβγαλε, νομίζω -αυτό βέβαια είναι προσωπική κρίση-με πολύ επιτυχημένο τρόπο. Εμένα πραγματικά με συγκλόνισε.
Αγαπητή κυρία,
Αναφορικά με τον τρόπο που διάβασα το βιβλίο μπορεί να έχετε δίκιο. Αλλά σ' αυτό βοήθησε και το βιβλίο. Τώρα για το ποιόν άνθρωπο έβγαλε ο Τατσόπουλος αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Νομίζω ότι ακόμα και πληγωμένος βαθιά να είσαι δε μπορείς να αγνοείς βασικά συναισθήματα πο είτε τα ένιωσες και τα έθαψες μέσα σου, είτε συνεχίζεις να τα νιώθεις και να τα γνοείς. Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Post a Comment