Πως γίνονται τα εύκολα δύσκολα

Αν είναι να κατανοήσουμε καλύτερα τα μεγάλα θαύματα της ανθρώπινης ψυχολογίας και κυρίως αυτά που σχετίζονται με την αναπαραγωγική μας διαδικασία, έχω την εντύπωση πως πρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας. Όμως από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να βλέπουμε τα απλά πράγματα όπως ακριβώς έχουν χωρίς να απαιτούμε να τα δυσκολεύουμε και κυρίως χωρίς να τα διαφοροποιούμε. Αν για παράδειγμα ένας άντρας και μια γυναίκα νιώθουν μια αμοιβαία έρωτική έλξη δεν απαιτείται πολύ φιλοσοφία για τα περαιτέρω, ανεξαρτήτως συνθηκών. Αν μπούν σε διαδικασίες φιλοσοφικής και εξερευνητικής θεώρησης του όλου σκηνικού το μόνο που θα καταφέρουν είναι να χάσουν χρόνο. Βέβαια από την άλλη πλευρά ένας θεωρητικός ή ένας φιλόσοφος που ερευνά θα ανασκαλέψει άλλες διαδικασίες και θα ψάξει διαφορετικές όδους για να αποκρυπτογραφήσει το "μυστήριο". Σαν τέτοιο αντιμετωπίζουν πολλές θρησκείες ένα απλό γεγονός που έχει να κάνει με την πλέον σαφή προδιάθεση του ανθρωπίνου είδους (αλλά και και κάθε έμβιου όντος), για αναπαραγωγή. Επί της ουσίας όσα και να γραφτούν όσα και να ειπωθούν το γεγονός είναι ότι η ερωτική πράξη οδηγεί μαθηματικά στην αναπαραγωγική ανάγκη που νιώθει ο άνθρωπος. Το γεγονός ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων έχουν επενδύσει αυτή την ανάγκη του ανθρώπου με τέτοιο τρόπο που να τη διαφοροποιεί πλήρως από αυτό που τελικά είναι, έχει να κάνει κυρίως με την απαίτηση των ανθρώπων να ωραιοποιούν τη ζωή και αυτό είναι απόλυτα λογικό. Όμως ας δούμε τι επιφέρει αυτή η ωραιοποίηση αρκετές φορές: Δυστυχία, προκατάληψη, πανικό, έγκλημα. Ο λόγος μπορεί να είναι τόσο μεστός, έτσι ώστε σε λίγες γραμμές να γράφονατι μεγάλες αλήθειες. Στην προκειμένη περίπτωση η αλήθεια αυτού που εμείς λέμε έρωτα και που ο Σωκράτης τον χαρακτηρίζει ως δαιμόνιο, είναι ότι οι κοινωνίες τον έχουν περιγράψει ή ως κάτι ανάρμοστο ή ως κάτι εκπληκτικό αλλά που θα πρέπει να υπόκειται σε κανόνες και σε νόρμες άσχετες πολλές φορές με την ανθρώπινη φύση. Είναι δε σαφές ότι μέσα από τις δομές που δημιουργούνται σε κάθε κοινωνία και από τα απαγορευτικά τα οποία υπάρχουν ένας σημαντικός αριθμός γυναικών στη δύση μένουν άτεκνες. Δεδομένων των σύγχρονων απαιτήσεων που έχει η γυναίκα στις δυτικές κοινωνίες από τον εαυτό της και του παραξηγημένου ρόλου της, αγνοεί παντελώς τις επιταγές της φύσης και αρκετές κυρίες την αρνούνται (τη φύσητους) επιδεικτικά. Το αποτέλεσμα είναι, εκτός από το γεγονός ότι μένουν άτεκνες, ότι στην ουσία δεν μπορούν ούτε τον έρωτανα χαρούν, αφού χρησιμοποιούν ένα σημαντικό μέρος από τη δυναμική τους στο να προσφέρουν ασήμαντες υπηρεσίες στην κοινωνία που θεωρητικά θα μπορούσε να τις προσφέρει ο οποιοσδήποτε άντρας. Σε καμία περίπτωση το κείμενο αυτό δεν αποτελεί λίβελο κατά του φεμινισμού, αλλά γράφτηκε με αφορμή μια προσωπική μου εμπειρεία η οποία με τάραξε και μου δημιούργησε την ανάγκη να το γράψω. Η απλότητα των συναισθημάτων δεν χρειάζεται να επενδύεται απότίποτα άλλο και μια αμοιβαία έρωτική έλξη πρέπει πάντα να καταλήγει χωρίς πολύ ψάξιμο και χάσιμο χρόνου στη συνεύρεση των δύο ανθρώπων για να τους δίνει τη χαρά της ζωής.