Μουσείο Ακρόπολης

Είναι να μην το αποφασίσουμε. Γιατί αν πάρουμε την απόφαση, τότε είναι σίγουρο πως θα πετύχουμε και μάλιστα θα μεγαλουργήσουμε. Η αρχική ιδέα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η μετέπειτα σύλληψη του όλου εγχειρήματος από τη Μελίνα Μερκούρη, δύο από τις κορυφαίες μορφές της σύγχρονης ιστορίας μας, έγινε πράξη μόλις το 2009. Κάλλιο αργά παρά ποτέ βέβαια. Σήμερα, κατάφερα και επισκέφτηκα το εκπληκτικό αυτό αρχιτεκτονικό και πολιτιστικό χώρο με το ανεπανάληπτο φώς να τον λούζει από παντού και την εικόνα του ιερού βράχου να στέκει απέναντι και να αποδίδει μια αίσθηση μαγείας και κατάνυξης σ' αυτούς που είναι μυημένοι στο τοπίο αλλά και σ' αυτούς που δεν είναι ακόμα. Μέσα στο μουσείο οι Έλληνες, οι ίδιοι εκείνοι που βρίζονται στους δρόμους, που είναι πρωταθλητές σε κάθε κοινωνική ανηθικότητα και παρανομούν απέναντι στην ίδια τους τη ζωή, λες και τους άγγιξε ένα μαγικό ραβδί και με σχεδόν απόλυτη σεμνότητα και σεβασμό στο χώρο, παρατηρούσαν και αφήνονταν να μαγευτούν από τα δημιουργήματα εκείνων των ανθρώπων των οποίων ο πολιτισμός αποτέλει για μας το πιο πολύτιμο αντικείμενο του παρελθόντος. Η σημειολογία του χώρου και ο τρόπος που αυτή είναι δοσμένη από τις αρχιτεκτονικές και χωροθετικές χαράξεις είναι τόσο σαφής και εύληπτη που είναι αδύνατο να την παραβλέψει κανείς και σε ωθεί να κατανοήσεις πως κάτι συμβαίνει στο χώρο αυτό. Οι "ξένοι" έχοντας υποβληθεί στο περιβάλλον και την αίσθηση που αυτό αποπνέει σηματοδοτούν τη σημαντικότητα και τη σημασία τόσο της Ακροπόλεως όσο και του μουσείου και παρακολουθούν την περιήγηση σα χαμένοι προσπαθώντας να κατανοήσουν τη μαγεία, την πνευματικότητα και την ιερότητα που είναι διάχυτη παντού. Η φτώχια στην οποία έχουμε υποβάλλει τη γλώσσα μας δεν επιτρέπει να δώσουμε αυτό που η ψυχή μας επιθυμεί στο λόγο για να περιγράψουμε όλα αυτά που ο χώρος αυτός μας αφήνει να αισθανθούμε. Έτσι αντί ν' ακούσεις τα επίθετα που πραγματικά χαρακτηρίζουν τα δημιουργήματα που στέκονται απέναντι από τους επισκέπτες, ακούς μόνο "φοβερό", "τρομερό", κλπ., και χάνεται ένα μέρος του συνολικού υπέροχου διάκοσμου και του κάλους των εκθεμάτων. Θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι πολύ συχνά στο χώρο αυτό και θεωρώ πως θα το κάνω. Προτρέπω δε όλους όσους δεν έχουν επισκεφτεί το νέο Μουσείο της Ακρόπολης να το κάνουν. Θα νιώσουν μαγεμένοι, θα νιώσουν σαν να είναι καλύτεροι άνθρωποι και γενικά θα κατανοήσουν μέχρι ενός βαθμού τι μπορούμε να δώσουμε σε άλλους λαούς και τι είμαστε ικανοί να πράξουμε όταν το θελήσουμε. Είμαι περήφανος που η χώρα μας διαθέτει αυτόν τον πλούτο, αυτήν την υπέροχη κληρονομιά, είμαι περήφανος και συνάμα αισθάνομαι πως πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι, όχι ανάλογο γιατί δεν είναι εφικτό, αλλά παρόμοιο για να δείξουμε στους κατοίκους αυτού του τόπου μετά από πολλά χρόνια πως η ευλογία που μας έδωσε η φύση για να έχουμε αυτό το θείο φώς να μας ζεσταίνει δεν πήγε χαμένη.

Υπόθεση

Απαίτησαν να δούν τον Κάτω Κόσμο και να επιστρέψουν νικητές από τον Άδη,
Επαναλαμβάνωντας τον Ηρακλή, τον Οδυσσέα και τον Ορφέα, μιμούμενοι τον αναστάντα Ιησού,
Απαίτησαν να φτάσουν τον Ήλιο με τα φτερά που κατασκεύασε ο Δαίδαλος,
Απαίτησαν να σηκώσουν την ασήκωτη ασπίδα του Αχιλλέα και να φορέσουν την ολόλαμπρη πανοπλία που του δώρισε ο Ήφαιστος,
Απαίτησαν να αναστήσουν τα λόγια του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη,
Απαίτησαν να ξαναφτιάξουν τον Παρθενώνα και να ξαναγεννήσουν τον Περικλή,
Απαίτησαν να πολεμήσουν στο πλευρό του Αλέξανδρου του Μακεδόνα,
Απαίτησαν να ζήσουν στην Αλεξάνδρεια του Πτολεμαίου και να γνωρίσουν την Αντιόχεια,
Απαίτησαν να φτάσουν στα βάθη της Ασίας και να κατακτήσουν πόλεις και θάλασσες,
Ποιοί;
Τα παιδιά του Εφιάλτη και του Πλούτωνα,
Οι γιοί του Σίσυφου, οι βάρβαροι λάτρεις της αμορφωσιάς, οι πλούσιοι δούλοι των ταπεινών απολαύσεων,
Οι δημοκράτες των αντιδιαλεκτικών μεθόδων,
Οι αγύρτες και οι απολίτιστοι, οι Βάνδαλοι ληστές της Ρώμης.
Τολμήσαν δε να αντιπαραβάλλουν το δραματικό παρόν τους με το λαμπρόν παρελθόν του τόπου που τους γέννησε,
Οι άφρονες απόκληροι της Ευρώπης, που δεν αντέχουν το φως της γνώσης και της μάθησης.
Μόνο τους "αρχαίους ημών προγόνους" αναφέρουν όταν τα ελαττώματά τους θέλουν να δικαιολογήσουν,
Υπόθεση αρκετά σημαντική για την ασήμαντη ζωή τους και την ανόητη φύση τους.

Πολιτική και Πολιτισμός

Η πολιτική και ο πολιτισμός στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία τείνουν να γίνουν έννοιες αντίθετες. Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές αποτελούν οι εικόνες από τα δελτία ειδήσεων που κατά καιρούς παρακολουθώ. Συνήθως, ο δημοσιογράφος που εκφωνεί το δελτίο, καλεί δύο στελέχη ένα από το ΠΑΣΟΚ και ένα από τη ΝΔ. Οι δύο λοιπόν αυτοί κατά τα άλλα συμπαθέστατοι άνθρωποι ξεκινούν με αβρότητα τη συζήτηση. Όσο περνάει η ώρα όμως αρχίζουν και ξεστομίζουν όλο και πιο βαριές κουβέντες ο ένας προς τον άλλο και τελικά μιλούν και οι δύο ταυτόχρονα και ο δημοσιογράφος εν είδη θηριοδαμαστή "προσπαθεί" να επιβάλλει την τάξη. Ακόμα και στελέχη που θεωρητικά προέρχονται από την τέχνη και τον πολιτισμό και ίσως μερικοί από αυτούς να εκπροσωπούσαν επάξια τις δύο αυτές αξίες, στην αρένα του δελτίου ειδήσεων γίνονται αγνώριστοι. Δε μπορούν να συζητήσουν, δε μπορούν να εκφέρουν ποιοτικό λόγο και ανταγωνίζονται μέχρι τελικής πτώσεως το συνομιλητή τους στο ποιός θα φωνάξει περισσότερο. Η δίχως επιχειρήματα "συζήτηση", οι φωνασκίες και η έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στο συνομιλητή είναι σχεδόν πάντα χαρακτηριστικά της παρουσίας των στελεχών που προσκαλούνται για να μιλήσουν για κάποιο θέμα της επικαιρότητας. Είναι φανερό ότι η έλλειψη ψυχραιμίας και η άγνοια σε βάθος του θέματος που επιχειρείται να σχολιαστεί, επιφέρουν έναν εκνευρισμό που σε συνδυασμό με την ειρωνική διάθεση που έχει ο συντονιστής δημοσιογράφος δημιουργούν τέτοια απαξίωση των στελεχών των κομμάτων, που ενίοτε προσομοιάζουν με κοκκόρια σε κοκκορομαχία που τα βάζουν να μονομαχήσουν μέχρι θανάτου. Αυτή την εντύπωση τουλάχιστον δημιουργούν σε μένα. Τι σχέση έχει η παραπάνω περιγραφή με το πολιτιστικό επίπεδο που λένε ότι έχουν οι πολιτικοί δεν το γνωρίζω. Αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι εκείνοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και για να μην τους βάλουμε όλους σε ένα σακούλι, υπάρχουν πολιτικοί που σπάνια καλούνται, οι οποίοι διδάσκουν και ήθος και πολιτισμό αλλά και ρητορική τέχνη. Πόσοι είναι αυτοί; ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ. Ποίοι είναι αυτοί; Εύκολο να τους βρεί κανείς. Εκείνοι που δεν επενδύουν στην τηλεοπτική τους εικόνα και δεν έχουν καμία πρόθεση να εμφανίσουν στοιχεία της προσωπικότητας τους προς άγραν ψήφων και αναγνωρισιμότητας. Ελπίζω και εύχομαι για τον εαυτό μου να μην καταντήσω έτσι ποτέ.