Ίσως είναι ένας από τους πλέον ειλικρινείς πολιτικούς των τελευταιών ετών διεθνώς. Τόλμησε και είπε στο λαό του την αλήθεια. Κι εκείνος τον ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία. Τους τα είπε όλα. Τους είπε πως θα δουλεύουν μέχρι τα 70 τους χρόνια. Κι εκείνοι τον ευχαρίστησαν και τον υπερψήφισαν. Τους είπε πως ότι προνόμιο είχαν κατακτήσει με σειρά αγώνων θα το καταργήσει. Κι εκείνοι δέχθηκαν ευχαρίστως αυτή του την προσφορά και του έδωσαν τη ψήφο τους, του απέδειξαν την προτίμηση τους.

Εδώ δύο τινά συμβαίνουν. Το ένα είναι ότι η γαλλική κοινωνία είχε ανάγκη έναν πρόεδρο σαν το Nicolas Sarkozy. Το άλλο είναι ότι οι Γάλλοι διέρχονται περίοδο σοβαρότατης κρίσεως αξιών και τουλάχιστον οι ψηφοφόροι του εν λόγω κυρίου έχουν ανατρεπτικές ιδέες που θα βάλουν το σύνολο των Γάλλων σε περιπέτειες.

Όπως και να 'χει όμως το πράγμα ο Nicolas Sarkozy είπε την αλήθεια ολόκληρη. Και τώρα κάνει πράξη τα λεγόμενά του. Συγχαρητήρια.

*Μακάρι να είχαμε κι εμείς πολιτικούς σαν κι αυτόν.

Κι ύστερα τον λένε γραφικό. Όποιος κάνει τη δουλειά του είναι γραφικός. Όποιος δε συμφωνει με τα οποία αφεντικά του δεν είναι "σύνννομος". Όποιος δε βολεύεται με το καθε λογής κατεσυημένο παίζει παιχνίδια. Όποιος δεν ανέχεται κανένος είδους αφεντικά να του υποδείξουν πως θα εκτελέσει το έργο του πρέπει να αντικαθίσταται. Καιρός να του δίνουμε κι εμείς γιατί σ' αυτόν τον τόπο δεν ξέρεις από που θα σου 'ρθει. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν πρόβλημα γιατί δεν έχει λυθεί ακόμα το "ασφαΛΗΣΤΙΚΟ". Οι ληστές δεν ολοκλήρωσαν ακόμα το έργο τους. Κακόμοιρε Ζορμπά ποιούς εμπιστεύτηκες, σε ποιούς παραχώρησες το δικαίωμα να κρίνουν την προσωπικότητά σου και σε ποιούς βασίστηκες για να μπορέσεις να ρίξεις λίγο απορυπαντικό στη βρώμα της δημόσιας ζωής;

Ναι κύριε Ζορμπά. Είσαι γραφικός γιατί δε γνωρίζεις τα παιχνίδια που παίζονται από τους έχοντες την εξουσία κάθε φορά, που εν τέλει είναι οι ίδιοι σε ύφος και σε ήθος, διαφορετικά από το δικό σου ύφος και το δικό σου ήθος. Και ναι μεν οι ηγούμενοι των εκάστοτε κυβερνήσεων δε μετέχουν στο γλέντι, αλλά ευθύνονται γιατί αφήνουν τον όποιο βεληγκέκα να κερνάει εις υγείαν των κορόιδων, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων. Οι επιλογές τους βέβαια είναι περιορισμένες διότι από τη μια πλευρά στέκεται η σκύλα, από την άλλη η χάρυβδη και δεξιά και αριστερά τα φαντάσματα του παρελθόντος, οι γύπες της πολιτικής και οι καιροσκόποι της ακροδεξιάς και της αριστεράς. Αντε λοιπόν κύριε Ζορμπά να πείς στον κόσμο ότι οι υλακές των πολιτικών δεν έχουν στόχο την αποχαύνωση και τον πολιτικό αποπροσανατολισμό που επιτυγχάνεται με εισαγόμενες μεθόδους, δοκιμασμένες και ιδιαιτέρως αποτελεσματικές. Γι' αυτό γραφικέ κύριε Ζορμπά δεν νομίζω ότι ταιριάζει στο ήθος σου η οιαδήποτε άλλη ενασχόληση με τους σοβαρούς κυρίους της πολιτικής ζωής της χώρας αυτής. Μια μεταγραφή στην Ιταλία ίσως σου προσδώσει νέο κύρος και καλύτερες συνθήκες ζωής.

Δημήτριος Μόστρας - Μαμαλούκας

Απ' ότι βλέπω δεν έχω και πολλούς αναγνώστες. Δεν με ενοχλεί. Άλλωστε το χώρο αυτό τον έχω για μένα. Για την πάρτη μου. Αν κάποιος θελήσει να τον μοιρατσεί μί μου έχει καλώς. Αν όχι πάλι όλα καλά. Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι. Όχι ότι δεν το είχα ανάγκη αλλά ο χρόνος μου με περιόρισε πολύ. Να 'μαι λοιπόν ξανά στις επάλξεις.
Ν' αρχίσω με το φίλο μου το Μαμαλούκα. Το παιδί θαύμα. Κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και με ένα κάρο αντιξοότητες κατάφερε κι έγραψε ένα βιβλίο που με έφτιαξε για μία ακόμη φορά. Ο Δημήτριος Μόστρας και η χαμένη βιβλιοθήκη του με πήραν μαζί τους μακριά και με ταξίδεψαν στο χθές και στο τώρα με περισσή ταχύτητα κι εναλλαγές που μόνο ο Μαμαλούκας ξέρει να χειρίζεται. Ως οδηγός Ferrari δεν ξέρω τι ψάρια θα έπιανε άλλα η ταχύτητα των εναλλασόμενων σκηνών στα βιβλία του είναι μεγάλη και μπορεί και χειρίζεται αυτές τις σκήνές μαγικά σχεδόν.
Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν το εξώφυλλο του βιβλίου του. Του το είπα κι ας του κακοφάνηκε. Ήταν λίγο για το περιέχόμενο του.
Τον γουστάρω πολύ γιατί είναι απόλυτα προσηλωμένος στο μαγικό του κόσμο και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να γίνει Davind Coperfield στο χώρο του. Μην ανησυχείς Μήτσο. Το Hollywood είναι κοντά. ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ. Και πάνω απ' όλους οι δικοί σου άνθρωποι.

Οι στιγμές (μέρος 1ο)

Η μαγική συνταγή στη ζωή μας είναι οι στιγμές. Ο ελάχιστος χρόνος εντός του οποίου κάνουμε ή δεν κάνουμε κάτι, που φερόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που παίρνουμε αποφασεις που μας σημαδεύουν μια ζωή. Οι στιγμές είναι τα χρονικά σημεία που όλη μας η ζωή περνάει από μπροστά μας και εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι. Κάτι άμεσο και σημαντικό.

Φθινόπωρο ή χειμώνας του 1987. Μια παρέα νεαρών αγοριών και κοριτσιών στο λεωφορείο. Ήρεμα παιδιά. Έχουν μια χημεία μεταξύ τους. Τους ενώνουν έξι χρόνια στο σχολείο. Μαζί στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Καλή παρέα. Τα μάτια τους παίζουν πολλά παιχνίδια. Κανείς τους δε μπορεί να φανερώσει ότι νιώθει για τους άλλους. Αυτό όμως που ξέρουν όλοι τους κι ας μην έχει ειπωθεί ποτέ, είναι ο έρωτας, η λατρεία, που ένα αγόρι της παρέας τρέφει για ένα κορίτσι. Δυνατό συναίσθημα. Περίπλοκο και ζωντανό. Όμως ποτέ δεν της το έχει πεί. Ούτε με λόγια ούτε με πράξεις, με κανένα τρόπο. Φτάνουν στη στάση που θα κατέβουν για να πάνε σ' ένα μπαράκι στα Εξάρχεια. Το αγόρι πλησιάζει το κορίτσι που πάει να πέσει από το ξαφνικό φρενάρισμα του λεωφορείου και το πιάνει από τη μέση για να το στηρίξει. Το κορίτσι καταλαβαίνει ότι είναι ασφαλές και γυρνάει με παράπονο και νόημα στο αγόρι και του ψιθυρίζει:"Α ρε Κώστα!".
Θεσσαλονίκη, καλοκαιράκι. Μια όμορφη νύχτα με ένα γλυκό αεράκι. Σ' ένα εποχιακό μπαράκι στο λιμάνι με χαλαρή μουσική ένας άντρας και μια γυναίκα, γύρω στα τριανταπέντε συζυτούν και τα πρόσωπά τους λάμπουν. Έχουν μια παράξενη χημεία, ένα σύνδεσμο, μια σχέση ιδιαίτερη. Η κουβέντα τους είναι ήρεμη μα ζωτανή. Μιλάνε για τους εαυτούς τους. Όσο μπορούν να μιλήσουν γιατί είναι και οι δύο αρκετά "κλειστοί" τύποι. Σε κάποια στιγμή η κοπέλλα ρωτάει: "Εμένα πως με βλέπεις;" Ο άντρας πανικοβάλλεται. Δεν περίμενε τέτοια ερώτηση. Όμως δεν το δείχνει. Συνεχίζει να έχει το ίδιο ύφος που είχε και πριν. Ο πανικός μέσα του είναι προφανής. Τον έχει σαρώσει και δεν μπορεί να σκεφτεί. Τι ήταν αυτό; Τι να πεί; Την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή τον γλιτώνει η κοπέλλα με ένα βλέμα πολύ παρακλητικό. "Θα μου πείς;" "Είσαι πολύ ιδιαίτερη, πολύ ξεχωριστή. Σε εκτιμώ πάρα πολύ." Τρίχες. Ο πανικός αρχίζει και υποχωρεί. Ξαναπαίρνει το γνωστό ήρεμο μπλαζέ ύφος του "δε συμβαίνει τίποτα". Η κοπέλλα χάνεται. Δεν την περίμενε αυτή την απάντηση. Τουλάχιστον τίποτα δεν την προϊδέαζε για κάτι τέτοιο. Μαρμαρώνει. Και περιμένει τη συνέχεια. Το ξέρει ότι είναι παράξενος τύπος, όμως τον αισθάνεται τόσο κοντά της, τόσο δικό της. Του έχει δείξει πολλά από τον εαυτό της και δε μπορεί να τα πάρει πίσω. Είναι τόσο μόνη, τόσο ευάλλωτη και όλες τις οι ευαισθησίες θαμένες βαθιά στα τάρταρα μιας βασανισμένης ψυχής, μιας στυγνής πραγματικότητας που έχει επιβάλλει στη ζωή της. Ο άντρας αρχίζει και της μιλάει για το σύντροφό της, για τη σχέση που έχει μαζί του. Η κοπέλλα δακρύζει. Αισθάνεται την απόρριψη, την απάθεια, την απρόσμενη εξέλιξη που είχε η ερώτηση της. Εκείνος πολύ ευγενικά, πολύ τρυφερά και με τρόπο της σκουπίζει τα δάκρυα από τα δροσερά μάγουλα της με απάλες κινήσεις με τα δάκτυλά του. Θέλει να της πάρει τον πόνο που μόλις της δημιούργησε. Όμως είναι αργά. Εκείνη δεν τον κοιτάζει πιά. Περιμένει υπομονετικά να τελειώσει το μονόλογό του. Σηκώνει αργά το κεφάλι της και από μέσα της τον παρακαλεί, "σταμάτα". Ο άντρας το καταλαβαίνει και αλλάζει την κουβέντα ρωτώντας "εσύ εμένα πως με βλέπεις" με έναν ηλίθιο τρόπο και με ύφος αυστηρό και απόλυτο για να προκαθορίσει την απάντηση. Παίρνει αυτό που περίμενε. Την αγνοεί για λίγα λεπτά, για να ανασυνταχθεί κι εκείνη τον παρακαλεί να φύγουν. Φεύγουν. Πηγαίνουν για ύπνο. Τι ίδιο βράδυ τη σκεφτόταν συνέχεια. Δε μπορούσε να πιστέψει ότι της αρνήθκε αυτό που ζητούσε. Μια αγκαλιά. Λίγη αγάπη. Πέρασε αρκετά βράδια να τη σκέφτεται, να την αναζητάει. Όμως η στιγμή του έφυγε. Πέρασε αρκετός καιρός από τότε και δεν του δόθηκε καμία ευκαιρία για να την ξαναζήσει, για να ξαναδεί αυτό το φώς στα μάτια της, αν και την έβλεπε συχνά. Δεν τολμούσε να παραδεχτεί ότι εκείνη τη στιγμή την ερωτεύτηκε. Θέλησε να της το πεί κάποια φορά, αλλά το μόνο που τόλμησε ήταν να της πεί βλακωδώς πόσο την εκτιμάει. Σαν να ήταν εκτιμητής πολυτίμων μετάλλων. Φοβήθηκε πολύ. Έτσι, μάλλον δεν θα της πεί ποτέ πόσο πολύ ερωτευμένος ήταν μαζί της, πόσο πολύ θα ήθελε να ζήσουν τη μαγεία του έρωτα μαζί, πόσο πολύ θα ήθελε να γίνουν ένα, έτσω και για στιγμή.

Πέστα απ' το τηλέφωνο

Το πρόσωπο είναι σπαθί. Η έκφραση είναι τόσο σημαντική, που τίποτα δε μπορεί να την ανικαταστήσει. Όπως και η επαφή. Το χάδι, το άγγιγμα. Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι σχέσεις πολλών από μας, αν δε χρησιμοποιούσαμε το τηλέφωνο σε κρίσιμες στιγμές μας. Η αιτία της συγγραφής αυτού του κειμένου, είναι η φαιδρή χρήση του τηλεφώνου σε δικές μου κρίσιμες στιγμές, μια εκ των οποίων είναι και πολλή πρόσφατη. Η έκφραση του προσώπου και η δύναμή της σε συνδυασμό με τη ματιά και την προσωπικότητα που διαθέτει ο καθένας από μας μπορούν να στριμωχτούν μέσα σε ένα καλώδιο; Μπορούν να είναι εξίσου αποτελεσματικά τα ξερά λόγια με ένα άγγιγμα, με ένα χάδι που να συνοδεύει ένα βλεφάρισμα ή μία λάμψη του προσώπου;
Η αντίδραση του συνομιλητή μας στο τηλέφωνο είναι σαφώς διαφορετική απ' ότι σε μια δια ζώσης συνάντηση. Αρκετοί κρύβουν τα αισθήματα τους σε μια άτυπη άνεση που τους δίνει το κράτημα ενός ακουστικού.
Πές ότι θέλεις από το τηλέφωνο καλύτερα, για να είσαι πάντα μέσα και να γλιτώσεις να νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου. Να βγάλουν και κανένα φράγκο κι οι "κινητές".

Πότε δεν είναι αργά

Πότε το σήμερα γίνεται χτές και στοιχειώνουν οι σκέψεις
Πότε οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν την έννοια
Πότε οι αισθήσεις δεν περιγράφουν το πλήρες
Πότε τα αισθήματα δεν δείχνουν το "έσω"

Ας είναι το παρόν η ένδειξη του πότε
και οι ταχύτητες του χρόνου ας μην παράγουν το μέλλον γρήγορα

Ας δώσουμε την ευκαιρία στο παρόν να φωτίσει το "όλον" μας
και ας μην περιμένουμε από το μέλλον την ευτυχία,
αυτή που τώρα χάνεται

Το τραγούδι του τρυγονιού που χαρίζει την αίσθηση της ηρεμίας στη νύχτα
και ο ταχύς ρυθμικός παλμός της ερωτευμένης καρδιάς
αρμονικά δένουν στη συμβολική συνεύρεση των φύλων
δοσμένων στην αύρα της μυστικής απόλαυσης στου χρόνου το σταμάτημα

Πως γίνονται τα εύκολα δύσκολα

Αν είναι να κατανοήσουμε καλύτερα τα μεγάλα θαύματα της ανθρώπινης ψυχολογίας και κυρίως αυτά που σχετίζονται με την αναπαραγωγική μας διαδικασία, έχω την εντύπωση πως πρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας. Όμως από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να βλέπουμε τα απλά πράγματα όπως ακριβώς έχουν χωρίς να απαιτούμε να τα δυσκολεύουμε και κυρίως χωρίς να τα διαφοροποιούμε. Αν για παράδειγμα ένας άντρας και μια γυναίκα νιώθουν μια αμοιβαία έρωτική έλξη δεν απαιτείται πολύ φιλοσοφία για τα περαιτέρω, ανεξαρτήτως συνθηκών. Αν μπούν σε διαδικασίες φιλοσοφικής και εξερευνητικής θεώρησης του όλου σκηνικού το μόνο που θα καταφέρουν είναι να χάσουν χρόνο. Βέβαια από την άλλη πλευρά ένας θεωρητικός ή ένας φιλόσοφος που ερευνά θα ανασκαλέψει άλλες διαδικασίες και θα ψάξει διαφορετικές όδους για να αποκρυπτογραφήσει το "μυστήριο". Σαν τέτοιο αντιμετωπίζουν πολλές θρησκείες ένα απλό γεγονός που έχει να κάνει με την πλέον σαφή προδιάθεση του ανθρωπίνου είδους (αλλά και και κάθε έμβιου όντος), για αναπαραγωγή. Επί της ουσίας όσα και να γραφτούν όσα και να ειπωθούν το γεγονός είναι ότι η ερωτική πράξη οδηγεί μαθηματικά στην αναπαραγωγική ανάγκη που νιώθει ο άνθρωπος. Το γεγονός ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων έχουν επενδύσει αυτή την ανάγκη του ανθρώπου με τέτοιο τρόπο που να τη διαφοροποιεί πλήρως από αυτό που τελικά είναι, έχει να κάνει κυρίως με την απαίτηση των ανθρώπων να ωραιοποιούν τη ζωή και αυτό είναι απόλυτα λογικό. Όμως ας δούμε τι επιφέρει αυτή η ωραιοποίηση αρκετές φορές: Δυστυχία, προκατάληψη, πανικό, έγκλημα. Ο λόγος μπορεί να είναι τόσο μεστός, έτσι ώστε σε λίγες γραμμές να γράφονατι μεγάλες αλήθειες. Στην προκειμένη περίπτωση η αλήθεια αυτού που εμείς λέμε έρωτα και που ο Σωκράτης τον χαρακτηρίζει ως δαιμόνιο, είναι ότι οι κοινωνίες τον έχουν περιγράψει ή ως κάτι ανάρμοστο ή ως κάτι εκπληκτικό αλλά που θα πρέπει να υπόκειται σε κανόνες και σε νόρμες άσχετες πολλές φορές με την ανθρώπινη φύση. Είναι δε σαφές ότι μέσα από τις δομές που δημιουργούνται σε κάθε κοινωνία και από τα απαγορευτικά τα οποία υπάρχουν ένας σημαντικός αριθμός γυναικών στη δύση μένουν άτεκνες. Δεδομένων των σύγχρονων απαιτήσεων που έχει η γυναίκα στις δυτικές κοινωνίες από τον εαυτό της και του παραξηγημένου ρόλου της, αγνοεί παντελώς τις επιταγές της φύσης και αρκετές κυρίες την αρνούνται (τη φύσητους) επιδεικτικά. Το αποτέλεσμα είναι, εκτός από το γεγονός ότι μένουν άτεκνες, ότι στην ουσία δεν μπορούν ούτε τον έρωτανα χαρούν, αφού χρησιμοποιούν ένα σημαντικό μέρος από τη δυναμική τους στο να προσφέρουν ασήμαντες υπηρεσίες στην κοινωνία που θεωρητικά θα μπορούσε να τις προσφέρει ο οποιοσδήποτε άντρας. Σε καμία περίπτωση το κείμενο αυτό δεν αποτελεί λίβελο κατά του φεμινισμού, αλλά γράφτηκε με αφορμή μια προσωπική μου εμπειρεία η οποία με τάραξε και μου δημιούργησε την ανάγκη να το γράψω. Η απλότητα των συναισθημάτων δεν χρειάζεται να επενδύεται απότίποτα άλλο και μια αμοιβαία έρωτική έλξη πρέπει πάντα να καταλήγει χωρίς πολύ ψάξιμο και χάσιμο χρόνου στη συνεύρεση των δύο ανθρώπων για να τους δίνει τη χαρά της ζωής.

Και ένα "ποιήμα"

Θα κάνω μια προσπάθεια να γράψω κάτι σαν ποίημα. Δεν υποκινούμαι από κίνητρα εκδοτικής επιτυχίας και κυρίως δεν προσβλέπω σε καμία περίπτωση σε καριέρα λογοτέχνη. Θεωρώ ότι δεν είμαι ψώνιο (με την καλή έννοια, λες και υπάρχει καλή έννοια), αλλά αν το δείτε έτσι γράψτε το.

Περιγραφή ενός έρωτα

Όταν μαγευτείς από το προϊόν του πόθου σου
και νιώσεις τον απόλυτο χαμό της λογικής σου
Σαν αισθανθείς σταγόνες απερίγραπτου, αστείρευτου και κολασμένου έρωτα να βρέχουν το κορμί σου,
Θυμήσου την εικόνα του εαυτού σου να γελάει,
Δες τον έναστρο ουρανό της καλοκαιρινής νύχτας που πλυμηρρίζει το νού σου
άκου τον πλήρη συνεχή ήχο από τα μυστικά περάσματα του νερού μέσα στη γή
γεύσου το γλυκό κρασί στα χείλη και τη γλώσσα σου
μύρισε το θυμαρίσιο άρωμα στις πτυχές του ρόδινου κορμιού της
και φτιάξε το μύθο
της πλανεμένης από τη μουσική του απόλυτου έρωτα εικόνας της.

Ανάμεσα σε στιγμές που χορτασμένος από λογικές σκέψεις αφήνεσαι
στο παζάρι της λήθης
και σε αναβαπτίσεις της ποθητής μορφής της
ζητάς να πολεμήσεις το αόρατο λες κι είναι απτή πραγματικότητα
γίνεσαι μάρτυρας σπουδαίων στιγμών του εαυτού σου
που αναμετράται με το αέναο κενό του γνώριμου μηδένος του έρωτα
κι αφήνεσαι στο τέλος να πιστέψεις στο εξαιρετικό αντικείμενο του πόθου σου,
ένα κορμί που ως άλλος Πυγμαλίωνας έπλασες τις καμπύλες του με σμίλη αγάπης.

Μέσα από τη φαντασία σου γεννήθηκαν ώρες ατελείωτες που έζησες μαζί της
μα μέσα από στη θολή και ασαφή πραγματικότητα
οι κοινές σας αναμνήσεις έγιναν νερό που οδηγήθηκαν από ρυάκια στη γή
κι ο αδυσώπητος ήλιος τα ξέρανε.

Μαντεύοντας το άγνωστο και πιθανόν σκληρό μέλλον
θέλεις να αγνοήσεις το τίποτα ενός ακόμα ατελείωτου έρωτα
που δεν τόλμησες να ζήσεις
με τα φιλιά που δεν δόθηκαν θα γίνουν ερινύες μισητές
όταν διέξοδο σε κείνης τη μορφή δε θα μπορούν να βρούν.

Καλός στη δουλειά του

Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τέλειος στην εργασία του; Ναι μπορεί. Μπορεί ένας υπάλληλος στον ευρύτερο χώρο του δημοσίου να είναι τέλειος στην εργασία του; Μέχρι πρίν ένα δύο χρόνια είχα σοβαρές αμφιβολίες. Όμως έρχεται πάντα στη ζωή μας κάποιος να ανατρέψει τις απόψεις μας. Κάτι τέτοιο συνέβει και με μια υπαλληλο που έτυχε να έχω στο χώρο που εργάζομαι. Στην πραγματικότητα δεν είναι τέλεια, έχει υπερβεί το επίπεδο αυτό. Γνωρίζετε πολλούς που την τελευταία τους ημέρα σε ένα πόστο και μόνο λίγες ώρες πριν παραδώσουν το πόστο αυτό σε κάποιον άλλο να δουλεύουν σκληρά;
Έχω εκπλαγεί και παράλληλα δεν ξέρω κάποιο τρόπο με τον οποίο να μπορώ να δείξω σε κάποια ρεμάλια του δημοσίου τομέα τι πάει να πεί αίσθηση καθήκοντος, υπευθυνότητα και επαγγελματισμός.
Μια ΚΥΡΙΑ αγαπητή σε όλους, τυπικότατη και ευγενής, με οργανωτικά προσόντα, έτυχε να βρεθεί μπροστά μου για να μου αποδείξει πόσο λάθος ήμουνα που δεν πίστευα ότι δεν υφίσταται τέτοιο είδος επαγγελματία στον Ελληνικό επαγγελματικό χώρο. Δημοσιεύω αυτό το κείμενο όχι για να το δεί κάποιος και να σχολιάσει, αλλά γιατί εύχομαι όσοι το δούν να μάθουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πάνε αυτόν τον τόπο μπροστά όπως του αρμόζει και όπως πρέπει να πάει μπροστά. Καλή τύχη στη νέα σου δουλειά Α..

Λίγη Ιστορία

Είμαι πολύ φειδωλός στις απόψεις μου για την «Ιστορία». Από ποιους γράφεται, από ποιους διαβάζεται και από ποιους, εν τέλει, χρησιμοποιείται και για ποιους λόγους. Ο θόρυβος που γίνεται κάθε φορά που οι υλακές κάποιου αιρετικού, από οποιονδήποτε χώρο, που παρεκκλίνει από την επίσημη γραμμή της ιστορικής μας μακαριότητας, της καθαρότητας του έθνους μας και γενικά της άποψης που το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων έχουμε μάθει να γνωρίζουμε ως εθνικό παρελθόν, είναι τεράστιος. Όχι πως αυτοί οι αιρετικοί έχουν δίκιο. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για τυχάρπαστους αριστεριστές (όχι κατ’ ανάγκη αριστερούς) που η μοναδική τους επιδίωξη είναι να προκαλέσουν για ν’ ακουστεί το έτσι κι αλλιώς ασήμαντο όνομά τους. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και αρκετοί επιστήμονες (ιστορικοί, φιλόσοφοι και όχι μόνο) και άνθρωποι ψαγμένοι, που γνωρίζουν αρκετά καλά την Ιστορία αυτού του τόπου που δεν είναι η Ιστορία ενός λαού, ενός έθνους. Είναι η Ιστορία περισσοτέρων. Ως τόπος, έχει δει να περνάνε από πάνω του αρκετοί. Άλλοι από αυτούς εγκαταστάθηκαν εδώ και άλλοι απλά έκαναν τη βόλτα τους και έφυγαν. Όμως ποιος μπορεί να πεί ότι είναι απευθείας απόγονος των αρχαίων Αθηναίων, ή ακόμα καλύτερα ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η μακρινή του καταγωγή χάνεται στους ήρωες των Ομηρικών Επών; Κανείς;
Λάθος. Χάσατε. ΠΟΛΛΟΙ. Άλλοτε υποκινούμενοι από βλακεία κι άλλοτε από πιο ρεαλιστικά και επικερδή κίνητρα. Αρκετοί περισσότεροι αναγάγουν την καταγωγή τους σε ήρωες του 1821. Όμως γνωρίζουν ποιοι ήταν αυτοί οι ήρωες και τι έκαναν; Σπανίως έως ποτέ. Κορδώνονται δε, λες και αυτοί οι άνθρωποι ήταν τίποτα ευγενείς και κυκλοφορούσαν με φράκο. Άντε τώρα να τους πεις ότι ήταν μια χούφτα ξυπόλητοι, νηστικοί και άπλυτοι που επαναστάτησαν γιατί άλλοι φωτισμένοι ή «φωτισμένοι» άνθρωποι τους έβαλαν νέφτι στον κώλο. Γιατί αυτό ακριβώς έγινε όσο και αν πολλοί το παίρνουν αλλιώς. Ένας απ’ αυτούς τους φωτισμένους ήταν και ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος. Δεν ήταν και από τα καλύτερα παιδιά ούτε για την εποχή του, ούτε και σήμερα θα έπαιρνε βραβείο ηθικής για τη συμπεριφορά του. Μάλλον θα τον είχαν βγάλει παράρτημα τα κανάλια και οι εφημερίδες αν καμιά κρυφή κάμερα τρύπωνε στην κρεβατοκάμαρα του. Πόσο μάλλον αν έπεφτε στα πλοκάμια του Μάκη. Αυτός λοιπόν ο τύπος υποκινούμενος από διάφορα κίνητρα, όχι πάντα πατριωτικά, ξεκίνησε κατά πολλούς την επανάσταση στην Πελοπόννησο. Τώρα βέβαια λατρεύεται σαν άγιος, δεδομένης της θυσίας του και από μια μεριά καλώς, αλλά τότε δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θα ήταν ευτυχείς αν τον κρέμαγαν ανάποδα και τον άφηναν να τον φάνε τα σκυλιά. Βλέπετε ούτε με την τότε άρχουσα τάξη τα πήγαινε καλά, αλλά και οι κυρίες με τις οποίες είχε καλές σχέσεις ήταν αρκετές και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργούνται ζήλειες. Ο άνθρωπος όμως αυτός υπήρξε συνεπής στις όποιες αρχές του και κυρίως στη θέληση του να ζεί ανεξάρτητος, ελεύθερος και να διαφεντεύει μόνος του τον εαυτό του. Παράλληλα, θέλησε και για τους άλλους τα ίδια και για το λόγο αυτό παρακίνησε έναν ολόκληρο τόπο να επαναστατήσει κυρίως εναντίον της ίδιας του της καθημερινότητας. Για να το κατανοήσουμε καλύτερα αυτό, σκεφτείτε τι θα γινόταν αν βρισκόταν κάποιος σήμερα και έπειθε τους σύγχρονους ραγιάδες να ξεσηκωθούν εναντίον του σουλτανάτου των Τραπεζών που με όμορφο και καλαίσθητο τρόπο είναι αλήθεια, καταπιέζουν και εκφοβίζουν τον σύγχρονο Έλληνα.

Η καλοσύνη ενός συγγραφέα

Πολλοί εν δυνάμει συγγραφείς (και ψώνια πολλές φορές ) κατά καιρούς δημοσιεύουν ή έστω προσπαθούν να δημοσιεύσουν, τα κείμενα τους που καμία τύχη δεν έχουν να αναγνωστούν από αναγνώστες που επιεικώς σέβονται τον εαυτό τους. Στην περίπτωση αυτή απαιτούν να διαφημιστούν, όπως ένας φίλος συγγραφέας μου έχει εξηγήσει, γιατί θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσουν τη δυνατότητα να γίνουν γνωστοί. Δεν το κρύβω, πως στο παρελθόν σκάλιζα τους πάγκους και τα ράφια των βιβλιοπωλείων για να ανακαλύψω καινούργια ταλέντα και συγγραφείς που να μου λένε κάτι, που τέλος πάντων να με αγγίζουν. Κάποιες φορές, συνέβει. Όμως τα περισσότερα βιβλία που αγόρασα όχι μόνο δε μου έλεγαν τίποτα αλλά μου ανέβασαν το αίμα στο κεφάλι διαβάζοντας τις πρώτες κιόλας σελίδες. Από την άλλη πλευρά, αρκετές φορές μου έτυχε και το αντίστροφο. Δηλαδή, αγοράζοντας βιβλία αναγνωρισμένων και φτασμένων συγγραφέων, δεν κατανόησα ούτε την ανάγκη της συγγραφής ούτε την ζέση των εκδοτικών οίκων για την διαφημιστική υπερβολή. Από διαφήμιση την πάτησα λοιπόν με ένα βιβλίο πρόσφατα. Από διαφήμιση και από καλοσύνη. Γιατί μόνο έτσι εξήγησα στον εαυτό μου το γεγονός ότι κατάφερα και το διάβασα ολόκληρο το έργο τέχνης του Πέτρου Τατσόπουλου «Η καλοσύνη των ξένων». Αναμφισβήτητα, ο Πέτρος Τατσόπουλος, είναι ένας από τους πλέον διαβασμένους συγγραφείς και ένας τύπος, κατά τη γνώμη μου, πολύ ωραίος. Όμως, αυτό δεν του δίνει και το δικαίωμα να γράφει ότι γουστάρει, όπως γουστάρει, αρκεί να του φέρει λίγα μετρητά παραπάνω. Άλλο λόγο για τη συγγραφή του βιβλίου αυτού δε βλέπω να υφίσταται. Ρε Τατσόπουλε, δε μιλάω για σεβασμούς στο έργο σου και τέτοιες χαζομάρες (ας μην πω μαλακίες και με κακοχαρακτηρίσετε), αν θέλεις να μας πείς την ιστορία σου να τη διαβάσουμε με μεγάλη ευχαρίστηση και με πολύ προσοχή. Δεν χρειαζόταν αυτό το άχρηστο ρεαλιστικό, υποτίθεται, περιτύλιγμα για να μας αποπροσανατολίσεις και να μας σερβίρεις ότι δεν σε άγγιξε στην ψυχούλα σου το γεγονός ότι ήσουν υιοθετημένος. Γιατί, δε νομίζω ότι υπάρχει κανένα παιδί (και είμαι απόλυτος σ’ αυτό) που να μην ταράζεται, όταν στην ευαίσθητη και ευάλωτη ηλικία της εφηβείας, μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένο και ότι το μόνο που το ενδιαφέρει είναι απλά να βρεί τους φυσικούς του γονείς. Πόσο μάλλον όταν ανακαλύπτει την κατάσταση που εσύ βίωσες. Εγώ πραγματικά θα ήθελα να διαβάσω την ιστορία σου από την άλλη πλευρά. Εκείνη που μας έκρυψες και εκείνη που έχει να κάνει με σένα και όχι με την καλοσύνη των άλλων, που τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από τη συμπεριφορά τους απέναντι στο ματαιόδοξο εαυτό τους.

Να το γράψω, να το πω ή μήπως να το ζωγραφίσω;

Αν καμιά φορά χρειαστεί να μιλήσουμε για κάτι, αλλά δε βγαίνει με τίποτα, τι κάνουμε; Δε γνωρίζω, δεν απαντώ. Η μήπως γνωρίζω αλλά δε με παίρνει να απαντήσω;
Έχει τύχει σε πολλούς να θέλουν κάτι τόσο πολύ αλλά να μην ανοίγουν το στοματάκι τους να το ζητήσουν. Τις περισσότερες φορές το θέμα είναι ερωτικό. Αλλά αν οι κοινωνικές και λοιπές συνθήκες δεν το ευνοούν, τι γίνεται;
1. Το τρώμε και δεν το χωνεύουμε ποτέ. Καλή στάση για ζώα μηρυκαστικά, που ενίοτε αναμασώντας το φαγητό τους μπορούν και να κάνουν εμετό. Όμως για ανθρώπους δε συνίσταται, καθότι οι βλάβες μπορεί να είναι πολλές και επικίνδυνες για την υγεία τόσο του στομάχου όσο και της ψυχής. Αμφιβάλλω δε, αν η μέθοδος αυτή, η οποία έχει αρκετούς οπαδούς, είναι εξελίξιμη διότι δεν έχει τελευταία παρουσιαστεί κάτι στα διεθνή δρώμενα και φόρα.
2. Γυρίζουμε γύρω γύρω από το στόχο μήπως και καταλάβει κάτι και μας γλιτώσει από το μαρτύριο. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να συμβεί ότι και με τους φαντάρους, στους οποίους οταν έκαναν καψώνι οι καραβανάδες, έλεγαν να γυρίζουν γύρω γύρω από το κτίριο μέχρι να ζαλιστεί και να πέσει. Η μέθοδος αυτή έχει επιμελώς χρησιμοποιηθεί από αρκετούς οι οποίοι στο τέλος βρίσκονταν μόνοι, μπερδεμένοι και προδομένοι.
3. Το συζητάμε με όλους πλήν του ενδιαφερομένου προσώπου, μήπως και μας δώσουν κάποια λύση και γλιτώσουμε. Στην περίπτωση αυτή, η εταιρεία VPRC η οποία διενεργεί έρευνες αγοράς, μας ζητάει την άμεση συνεργασία μας και εμείς αποδεχόμαστε την πρόταση και εργαζόμαστε ως εθελοντές. Είναι το καλύτερο που μπορεί να μας συμβεί. Το χειρότερο είναι ότι αφού ακούσουμε τη μαλακία του καθενός δεν ξέρουμε τι θέλουμε να πούμε και σε ποιόν.
Έτσι, ο καλύτερος τρόπος στην προκειμένη περίπτωση είναι ή να το γράψουμε ή να το ζωγραφίσουμε, δεδομένου του ότι με αυτόν τον τρόπο θα το μάθει ο άμεσα ενδιαφερόμενος και αν όλα πάνε καλά θα ανταποκριθεί κιόλας.

Μπορούμε να δούμε την αληθινή πλευρά;

Είναι αλήθεια ή μήπως ονειρεύομαι πως είμαι παρόν σε μια κωμωδία, ή τραγωδία ενίοτε, στην οποία ο πρωταγωνιστής μπορεί και μην παίζει καλά το ρόλο του;
Αστεία ιστορία και χιλιοπαιγμένη από αρκετούς περίεργους τύπους που άλλοτε αυτοπροσδιορίζονται σαν άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού και άλλοτε ως επιστήμονες και βαθείς μελετητές των ανθρωπίνων ιδιοτήτων.
ΕΓΩ, δεν μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ και επικαλούμαι την αρετή που διαθέτω και η οποία πολλάκις με έχει φέρει αντιμέτωπο με αρκετά προβλήματα. Ψάχνω συνεχώς, μέσα σε ένα χώρο που δεν είναι ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ αλλά που έτυχε να βρίσκομαι εδώ γιατί έτσι το θέλησε η μοίρα, το πεπρωμένο ή ότι άλλο θέλει ο καθένας.
Τώρα τι συμβαίνει στο μυαλό ενός ακόμα περίεργου κανείς δεν ξέρει, ούτε ο Θεός. Βλέπω αυτό που θα ήθελα να βλέπω, ακούω αυτά που θα ονειρευόμουνα να ακούω και παρατηρώ τους υπόλοιπους περιέργους να κάνουν κι αυτοί το ίδιο. Είναι δε και μερικοί που αρνούνται πεισματικά να κατανοήσουν την αδυναμία τους να περιηγούνται σε ένα χώρο που δεν τους ανήκει και εξ αρχής δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τον διαφεντέψουν. Παρά το γεγονός αυτό προσπαθούν εναγωνίως να βρεθούν σε θέση ισχύος με άθλιες μεθόδους, προσωπικούς καταναγκασμούς, ανόσιες πράξεις και έλειψη σεβασμού στην προσωρινότητα τους. Αρκούνται στον να αναγορευτούν αρχηγοί, ηγέτες, κορυφαίοι, προσωπικότητες, αφέντες κι ότι άλλο γουστάρει ο καθένας για να κρύψει την ανασφαλή φύση του και να παρουσιάσει την εικόνα ενός άλλου αντί γι αυτόν που στο τέλος το πιστεύει τόσο πολύ που συνταυτίζεται με αυτόν τον άλλον και χάνει κάθε σχέση με τον εαυτό του.
Τώρα αν κάποιος σε όλη αυτή την περιγραφή του χώρου αυτού βλέπει και κάτι αληθινό του δίνω συγχαρητήρια και τον προτρέπω να συνεχίσει έτσι γιατί βαδίζει στα χνάρια της αληθινής ευτυχίας και είναι πολύ κοντά στην Ιθάκη. Αχ, ρε Καβάφη. Τι εννοεί ο ποιητής;